Ζωγραφική σώματος για παιδιά

Στα πλαίσια της πλήρους απασχόλησής μου ως μαμά, αναζητώ διάφορες ιδέες που να κάνουν το χρόνο μου με τα παιδιά πιο δημιουργικό και ευχάριστο για όλους μας. Σαφώς σε όλα τα πιτσιρίκια αρέσει να ζωγραφίζουν. Να ζωγραφίζουν παντού. Σε χαρτιά, σε τοίχους, σε έπιπλα, σε ρούχα, στο σώμα τους. Μια μέρα λοιπόν η μικρή μου με ρώτησε, αν μπορεί να έχει και αυτή ένα τατουάζ στο σώμα της. Και έτσι πήραμε έναν από τους μαρκαδόρους της και φτιάξαμε αυτό το λουλούδι, που διάλεξε μόνη της από το βιβλίο "the creative family" της Amanda Blake Soule.



Ο ενθουσιασμός ήταν πολύ μεγάλος και η μικρή πολύ χαρούμενη. Το ίδιο και ο μικρός που κέρδισε και αυτός μια ζωγραφιστή καρδούλα στο χέρι, καθώς δεν προσφερόταν για πιο χρονοβόρες διαδικασίες. Βέβαια οι μαρκαδόροι μας είναι παιδικοί, μη τοξικοί και ξεπλένονται έυκολα με νερό. Οπότε τα έργα μας άντεξαν μόνο μέχρι την ώρα του μπάνιου. Σύντομα θα δοκιμάσω και μια φυσική σπιτική συνταγή με χένα (από το ίδιο βιβλίο) για πιο μόνιμα αποτελέσματα και θα επανέλθω με λεπτομέρειες!

Reduce, Reuse, Recycle

Πολύ κουβέντα γίνεται για την ανακύκλωση (recycle) αν και στην πραγματικότητα καταλαμβάνει την τρίτη θέση των τριών Rs: Reduce, Reuse, Recycle.

Το πρώτο βήμα επομένως είναι η μείωση της κατανάλωσης, το επόμενο η επαναχρησιμοποίηση ενός αντικειμένου και το τελευταίο στάδιο η ανακύκλωση.Η επαναχρησιμοποίηση φυσικά μπορεί να γίνεται είτε από τον ίδιο τον ιδιοκτήτη με άλλο τρόπο, είτε από κάποιον άλλο όταν ο ιδιοκτήτης του πια δεν το χρειάζεται. Όσον αφορά στη μείωση της κατανάλωσης και στην επαναχρησιμοποίηση των αντικειμένων, στην Ελλάδα τουλάχιστον, σίγουρα θα «βοηθήσει» και το ΔΝΤ. Παρά την αναγκαστική προσγείωση λοιπόν στην πραγματικότητα που ήρθε από τα «πάνω», τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι άνθρωποι, από τα «κάτω» δηλαδή, επιλέγουν έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Επιλέγουν μία διαφορετική φιλοσοφία σκέψης που δεν είναι άλλη από την εθελοντική απλότητα (voluntary cimplicity). Αν και όπως έγραφα σε προηγούμενο post δεν υπάρχουν κανόνες στο τί είναι η απλότητα, η μείωση της κατανάλωσης αποτελεί ίσως την πιο συνηθισμένη πρακτική όσων επιλέγουν μια πιο απλή ζωή.
Η επανάληψη της ρήματος «επιλέγω» στις προηγούμενες προτάσεις δεν είναι τυχαία. Είναι άλλο πράγμα το να επιλέγεις π.χ. να μειώσεις την κατανάλωση προϊόντων και υπηρεσιών και άλλο να σου επιβάλλεται. Για να δώσω ένα παράδειγμα, δύο άνθρωποι κάνουν ποδήλατο για να πάνε από το σπίτι στη δουλειά τους. Ο πρώτος δεν έχει χρήματα για να αγοράσει αυτοκίνητο και αναγκαστικά το χρησιμοποιεί και νομίζω, αν και δεν έχω βρεθεί σε αυτήν τη θέση, ότι κάθε πεταλιά θα είναι βασανιστική. Ο δεύτερος συνειδητά επιλέγει να το χρησιμοποιήσει, αθλείται, απολαμβάνει τη διαδρομή πηγαίνοντας αργά κ.λπ. Τώρα, με τις τελευταίες εξελίξεις στην ελληνική οικονομία, πού ξεκινάει ο εθελοντισμός και οι επιλογές και πού τελειώνει είναι άλλο θέμα...

Βρέθηκε η νέα μας κατοικία!

Μετά την επιλογή της νέας περιοχής όπου θα μετακομίζαμε, περάσαμε στην αναζήτηση μιας κατοικία, που να καλύπτει τις ανάγκες μας και να μας εμπνέει για το νέο μας ξεκίνημα. Τα βασικά χαρακτηριστικά που ψάχνουμε σε ένα σπίτι είναι:

1. Να έχει κήπο ικανό να φιλοξενήσει ένα μικρό λαχανόκηπο, όπου θα ξεκινήσουμε τις κηπευτικές μας αναζητήσεις.
2. Να είναι σχετικά μικρό ώστε να μπορούμε εύκολα μόνοι μας να το οργανώσουμε. Το μέγεθος του σπιτιού έχει πολύ μεγάλη σημασία. Ενα μεγάλο σπίτι φιλοξενεί πολλά πραγματα και αυξάνει την πολυπλοκότητα διαχείρισής του.Εμείς, συνειδητά είχαμε επιλέξει λίγα έπιπλα και αντικείμενα ακόμα και όταν ζούσαμε σε μεγαλύτερο χώρο. Ένα σπίτι ογδόντα ενεννήντα τετραγωνικών θεωρούμε ότι καλύπτει με το παραπάνω τις ανάγκες μας αυτή τη στιγμή και μπορεί σχετικά εύκολα να οργανωθεί και να κρατηθεί σε ένα καλό επίπεδο χωρίς εξωτερική βοήθεια. (Βέβαια, χρειάζομαι ταχύρρυθμα σεμινάρια οικιακής οικονομίας, καθώς εδώ και χρόνια οι δραστηριότητες μου ήταν επικεντρωμένες εκτός σπιτιού και για διάφορους λόγους δεν απέκτησα ποτέ τον τίτλο της νοικοκυράς.)
3.Να είναι ένα παλιό σπίτι. Η αρχιτεκτονική των παλιών σπιτιών είναι πιο κοντά στην αισθητική μας και τις ανάγκες μας. Έχουν περισσότερα ανοίγματα, ψηλότερους χώρους, πιο ξεκάθαρη διαρρύθμιση. Βασικά, η αρχιτεκτονική τους έρχεται να καλύψει ανάγκες μιας οικογένειας πριν από σαράντα χρόνια, που νιώθουμε ότι είναι πολύ κοντά στην λογική μας.

Έτσι, το ιδανικό για εμάς θα ήταν μια μικρή παλιά μονοκατοικία με ένα μεγάλο κήπο.

Η αναζήτηση μας πήρε περίπου τρεις μήνες, αλλά νομίζω τελικά δικαιωθήκαμε! Δεν καταφέραμε να βρούμε ένα μεγάλο κήπο, αλλά βρήκαμε μια πολύ συμπαθητική παλιά μονοκατοικία με έναν μικρό κήπο στο κέντρο της περιοχής, που μας γεμιζε με θετικά συναισθήματα ! Αποφασίσαμε ομόφωνα ότι μας κάνει και συμφωνήσαμε να μετακομίσουμε άμεσα.

Απογευματινές πινελογραφίες

Αν και η μέρα της μετακόμισης και της μεγάλης αλλαγής πλησιάζει, τα μικρά περνούν τον χρόνο τους τα απογεύματα με διάφορες δραστηριότητες. Μια από αυτές που αγαπούν ιδιαίτερα είναι η ζωγραφική με πινέλα. Χρησιμοποιώ πάντα λευκές κόλλες για την ζωγραφική των παιδιών και αποφεύγω τα προτυπωμένα σχέδια, καθώς νιώθω ότι περιορίζουν πολύ την παιδική φαντασία και περιέργεια. Η μικρή μπορεί πια να ζωγραφίζει με νερομπογιές σε διάφορα χρώματα, να τα αναμιγνύει και να πειραματίζεται. Αυτόν τον καιρό περνάει την γαλάζια της περίοδο, καθώς περιμένει πώς και πώς να αρχίσουμε το κολύμπι και τα παιχνίδια στη θάλασσα.



Ο μικρός από την άλλη θέλει και αυτός να πειραματιστεί νωρίς νωρίς με τα πινέλα καθώς παρατηρεί την αδελφή του, αλλά επειδή οι μπογιές δεν είναι ακόμα κατάλληλες γι αυτόν, μια και συχνά καταλήγουν στο στόμα, σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω λίγη βαφή από τα υλικά της φύσης και έτσι του έσταξα κάποιες σταγόνες από κεράσι πάνω στο χαρτί του και αυτός ανέλαβε τα υπόλοιπα με τα πινέλα και τα δάχτυλα. Έτσι και αλλιώς στις πολύ μικρές ηλικίες, σύμφωνα με την παιδαγωγική Waldorf δεν ενδείκνονται τα πολλά χρώματα. Ένα είναι αρκετό για να εκφράσουν τα μικρά τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες.

Ερευνώντας το θέμα σχολείο

Το θέμα του σχολείου είναι πολύ σημαντικό για εμάς, καθώς στην προσπάθεια μας αυτή δεν είμαστε μόνοι αλλά έχουμε μαζί και τα δυο πιτσιρίκια μας. Είχαμε καιρό πριν αποφασίσει ότι τα παιδιά μας θα πάνε σε δημόσια σχολεία, τουλάχιστον από το δημοτικό και μετά. Το κόστος βέβαια είναι ένας λόγος, αλλά υπάρχουν πολύ άλλοι πιο σημαντικοί κατά τη γνώμη μας. Το θέμα είναι, τι περιμένει κάποιος από το σχολείο, ποιό θεωρεί σαν ιδανικό σχολείο. Πιθανότατα, αν ζούσαμε σε κάποια άλλη χώρα να επιλέγαμε ένα Waldorf σχολείο για τα παιδιά μας. Αλλά στις δεδομένες συνθήκες το δημόσιο σχολείο είναι σαφώς σε πολλά πράγματα πιο κοντά στις αντιλήψεις μας. Εχει πιο ανθρώπινους ρυθμούς, δεν πιέζει τόσο τα παιδιά, οι σχέσεις είναι πιο αληθινές, γιατί δεν υπάρχει πελατειακή εξάρτηση από τους γονείς και αποτελεί μια αντιπροσωπευτικότερη μικρογραφία της κοινωνίας μας. Προφανώς και έχει ελλείψεις σε σχέση με τα ιδιωτικά, τόσο σε υλικοτεχνικό εξοπλισμό όσο και σε δυνατότητες εξωσχολικές, αλλά θεωρούμε ότι αυτό το κενό μπορεί να καλυφθεί από τους γονείς στο σπίτι χωρίς μεγάλο πρόβλημα, αρκεί να υπάρχει ο χρόνος και η θέληση (και εδώ είναι πολύ σημαντικό το να είναι κοντά και διαθέσιμη η μαμά). Σαφώς, σε κάθε περίπτωση ειδικά για τα πρώτα χρόνια η συμβολή του δασκάλου είναι ζωτικής σημασίας, αλλά και το ιδιωτικό σχολείο δεν εξασφαλίζει τον σωστό δάσκαλο.
Επομένως κατά τη διαδικασία επιλογής της περιοχής έπρεπε απαραίτητα να επισκεφτούμε κάποια σχολεία, να γνωρίσουμε παιδιά και δασκάλους και να διαμορφώσουμε μια προσωπικη άποψη για την ατμόσφαιρα του κάθε σχολείου.

Τα δύο βήματα

Για να μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε την επιθυμία μας να πειραματιστούμε σε ενα πιο απλό μοντέλο ζωής, πρέπει να κάνουμε δυο σημαντικά βήματα:

1)Παύση της δικής μου μισθωτής εργασίας
2)Απομάκρυνση από το αστικό περιβάλλον

1)Παύση εργασιών, όπως λέμε παύση πληρωμών


Αυτή ήταν και η πιο σημαντική απόφαση που μας άνοιξε ένα νέο δρόμο προσέγγισης των πραγμάτων. Μετά την απόκτηση και του δεύτερου παιδιού μας, η εργασία μου σαν μισθωτή σε κάποιο υπουργείο δεν είχε πια καμία λογική.Το μοντέλο που θέλει τη μαμά 10 ώρες (μαζί με τις μετακινήσεις) έξω από το σπίτι, να δουλεύει για να πληρώνει γυναίκα να φροντίζει τα παιδιά της, και να χάνει τις πιο όμορφες και μοναδικές στιγμές τους (για να μην αναφέρουμε τι χάνουν τα παιδιά, ας αρκεστούμε στη μαμά προς το παρόν) με μοναδικό κέρδος ελάχιστα ευρώ το μήνα, μου ήταν τελείως παράλογο. Άλλωστε, το πολυδιαφημισμένο μοντέλο της επαγγελματικά και γονεϊκά πετυχημένης μητέρας, που βρίσκεται όλη την μέρα εκτός σπιτιού και προσφέρει 10 λεπτά ποιοτικό χρόνο στα παιδιά της πριν κοιμηθούν, δε μου ασκούσε ποτέ καμία ιδιαίτερη γοητεία.
Κάθε λεπτό στη δουλειά ήξερα ότι ζωή μου είναι έξω από εκεί. Από τη στιγμή που αντίκρυσα το βλέμμα του μικρού μου, όταν πριν από μερικές μέρες έκανε τα πρώτα πρώτα του βήματα και ήρθε στην αγκαλία μου γελώντας, ήξερα πως για μένα δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Έτσι, με την ανεκτίμητη υποστήριξη του συντρόφου μου, πήρα την μεγάλη απόφαση να σταματήσω την εργασία μου εκτός σπιτιού. Και μάλιστα σε καιρούς χαλεπούς, που ένας μισθός δημοσίου αν και πετσοκομμένος εξακολουθεί να είναι ένας σταθερός μισθός. Ελπίζω η τύχη να είναι με το μέρος μας σε αυτό το σημείο!

Το βασικό θέμα που έπρεπε να λύσω βέβαια είναι αυτό της ασφάλισης. Αλλά εδώ καθαρά λόγω τύχης, το γεγονός ότι είμαι μηχανικός, μου δίνει την δυνατότητα να ασφαλίζομαι χωρίς να εργάζομαι από τη στιγμή που εξοφλώ τις ασφαλιστικές μου υποχρεώσεις.
Η απόφαση αυτή λοιπόν σε συνδυασμό με την ελεύθερη απασχόληση του συζύγου, μας έδωσε την δυνατότητα να σκεφτούμε σοβαρά πια το ενδεχόμενο απομάκρυνσης από το αστικό περιβάλλον.

2)Απομάκρυνση από το αστικό περιβάλλον



Κάπως έτσι φτάσαμε στην δεύτερη απόφασή μας, να βγούμε έξω από την Αθήνα. Σε κάποιους μπορεί να ακούγεται μια εύκολη απόφαση αλλά για εμάς που είμαστε παιδιά της πόλης είναι ένα μεγάλο βήμα. Πρώτα έπρεπε να βρούμε το πού θα μετακινηθούμε. Επιλέξαμε τελείως τυχαία κάποιες περιοχές στο χάρτη, που ήταν σε μια αποδεκτή απόσταση από τις δουλειές του συζύγου και υπήρχε δημόσια συγκοινωνία και αρχίσαμε την αναζήτησή μας.
Αρχικά τις επισκεφτήκαμε για να δούμε τι συναισθήματα μας γεννούσαν.Και πραγματικά τα πρώτα δευτερόλεπτα που αντικρύζεις έναν τόπο και τον περπατάς, ξέρεις αμέσως αν σου κάνει η όχι. Έτσι καταλήξαμε σε δυο τρεις περιοχές και αρχίσαμε να ψάχνουμε κάποιους επιμέρους παράγοντες όπως περιβαλλοντικά θέματα, σχολεία, τιμές περιοχής για μια αγορά αργότερα,προσφορά κατοικιών κλπ. Τελικά καταλήξαμε σε μια περιοχή, που θεωρούμε πολύ όμορφη και αρχίσαμε να αναζητάμε την νέα μας κατοικία.

Το ταξίδι

Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα πώς ξεκίνησαν όλα: κάποια στιγμή άρχισα να ενδιαφέρομαι όλο και πιο πολύ για τα πιο απλά πράγματα όπως η οικολογία, το ποδήλατο, η κομποστοποίηση, οι πράσινες στέγες, οι βόλτες στα πάρκα και τα δάση, το eco-driving και το μαγείρεμα. Και κάπως έτσι βρέθηκα να διαβάζω το βιβλίο Timeless Simplicity


του John Lane. Ένα βιβλίο πολύ όμορφα γραμμένο και χωρίς σε καμία περίπτωση ο τόνος του βιβλίου, όπως συμβαίνει με αρκετά άλλα βιβλία του είδους, να είναι σαν θέσφατο: «ου» αγοράσεις, «ου» ξοδέψεις κ.λπ.. Ένα βιβλίο που μιλάει για την απλότητα και το γεγονός ότι ο κάθε ένας από εμάς τη βιώνει διαφορετικά. Ένα βιβλίο που μας μιλάει για τη δυσκολία του να ζεις απλά μέσα στους τρελούς ρυθμούς της σύγχρονης ζωής και πως να αποφεύγεις τις παγίδες που σου στήνει. Πως είναι όμορφα να ζυμώνεις το δικό σου ψωμί ή να φτιάχνεις πράγματα με τα χέρια σου. Πως είναι όμορφα να μη δουλεύεις τα Σαββατοκύριακα ή 12 ώρες την ημέρα αλλά να μπορείς να χαίρεσαι βλέποντας ένα σύννεφο ή με ένα πουλί που στάθηκε στο πιο ψηλό δένδρο ώστε να ακουστεί όσο γίνεται πιο μακρυά το κελάιδισμά του. Πως αξίζει να προσπαθείς να ζεις πιο απλά ακόμη και μέσα σε μία πόλη -όπως η Αθήνα θα τολπούσα να συμπληρώσω-.
Στη συνέχεια ήρθε και η ανάγνωση blogs σχετικών με την εθελοντική απλότητα και η σκέψη ότι δεν είμαι μόνος σε αυτό το ταξίδι, ήρθε ένας κάδος κομποστοποίησης, η μετακόμιση σε μια περιοχή με περισσότερο πράσινο και ησυχία (αλλά πολύ πιο ακριβό ενοίκιο), τα παιδιά, το σχολείο μας, οι φίλοι μας. Σιγά σιγά κάθε ένα πράγμα ήρθε όποτε ήταν να έρθει, χωρίς βιασύνες και «πρέπει», χωρίς κανόνες. Βάζοντας ένα στόχο κάθε φορά και κατακτώντας τον με δυσκολία. Το ταξίδι αυτό προς την απλότητα ήδη διαρκεί για εμένα τρία χρόνια και απ' ότι φαίνεται θα κρατήσει για πολύ περισσότερα τόσο για εμένα όσο και την οικογένειά μου.

Πώς μας ήρθε αυτή η ιδέα...

Η απόφαση αλλαγής σε ένα πιο απλό μοντέλο ζωής είναι το αποτέλεσμα πολλών και πολυετών ζυμώσεων. Τόσο εγώ όσο και ο σύντροφός μου έχουμε περάσει όλη τη ζωή μας (με εξαίρεση ένα χρόνο σπουδών στη Γερμανία) στο γκρίζο αστικό περιβάλλον της Αθήνας, μένοντας σε διάφορα προάστια, σπουδάζοντας, δουλεύοντας και ακολουθώντας τους εξαντλητικούς ρυθμούς της πόλης.
Το αίσθημα ότι η πόλη δεν μας ταιριάζει υπήρχε μέσα μας πολλά χρόνια πριν. Νοιώθαμε ότι η ζωή μας δεν είχε την ποιότητα που επιθυμούσαμε, όμως ήμασταν απορροφημένοι στις ασχολίες μας και δεν ήμασταν έτοιμοι να κάνουμε κάτι για να την αλλάξουμε.
Στη συνέχεια, ζήσαμε για ένα χρόνο στην Γερμανία και ακολουθήσαμε έναν τρόπο ζωής,τυπικό για τους Γερμανούς, αλλά ξένο σε εμάς, ο οποίος μας γέμιζε ενέργεια και καλή διάθεση. Η καθημερινή χρήση του ποδηλάτου και των συγκοινωνιών, η μηδαμινή χρήση αυτοκινήτου, η άμεση πρόσβαση στο δάσος, το ποτάμι ή τους λαχανόκηπους, η ανακύκλωση, η ζωή σε μια πιο μικρή πόλη υπήρξαν αποκαλυπτικά. Σιγά σιγά, μορφοποιούνταν μέσα μας αυτό που ψάχναμε...


Η επιστροφή στην αντίθεση της Αθήνας έκανε τα πράγματα πιο ξεκαθαρά μέσα μας. Η άφιξη των παιδιών μας ήταν καθοριστική για να αναθεωρήσουμε τις αξίες και τις προτεραιότητες μας σαν οικογένεια. Το να ζούμε σε στενή επαφή με τη φύση, ακολουθώντας έναν τρόπο ζωής που δεν επιβαρύνει το περιβάλλον και διατηρεί τους πόρους του πλανήτη, το να απέχουμε συνειδητά σε έναν βαθμό από τις σύγχρονες καταναλωτικές πρακτικές και να ακολουθούμε μια πιο ήρεμη και συνειδητή ζωή έγιναν οι πρωταρχικοί μας στόχοι. Μας πήρε περίπου τρία χρόνια πειραματισμού στο περιβάλλον της πόλης, μέχρι να πάρουμε την μεγάλη απόφαση της αλλαγής. Αλλαγή μοντέλου ζωής εν μέσω οικονομικής κρίσης. Δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε καλύτερο συγχρονισμό!

Αφετηρία

Ας συστηθούμε λοιπόν! Είμαστε μια οικογένεια τεσσάρων ατόμων, που έχουμε πάρει μετά από πολλές ζυμώσεις, μια μεγάλη απόφαση: να πειραματιστούμε σε ένα διαφορετικό μοντέλο ζωής, πιο απλό και πιο ανθρώπινο. Στο ιστολόγιο αυτό, θα καταγράψουμε τις εμπειρίες μας από αυτό το ταξίδι προς μια πιο απλή και -θέλουμε να πιστεύουμε- πιο πραγματική ζωή. Ταυτόχρονα, επιθυμούμε να μοιραστούμε όλες τις θετικές και αρνητικές στιγμές αυτής της πορείας με ανθρώπους, που σκέφτονται με παρόμοιο τρόπο, έχουν τολμήσει κάτι αντίστοιχο (με ή χωρίς επιτυχία-δεν έχει σημασία) ή απλά νιώθουν ότι έχουν κάτι να πούν. Είμαστε ανοιχτοί σε σχόλια, συμβουλές και οτιδήποτε πιστεύετε ότι θα μας βοηθήσει όλους να βιώσουμε μια πιο συνειδητή και πλήρη ζωή. Καλή μας πορεία!