του John Lane. Ένα βιβλίο πολύ όμορφα γραμμένο και χωρίς σε καμία περίπτωση ο τόνος του βιβλίου, όπως συμβαίνει με αρκετά άλλα βιβλία του είδους, να είναι σαν θέσφατο: «ου» αγοράσεις, «ου» ξοδέψεις κ.λπ.. Ένα βιβλίο που μιλάει για την απλότητα και το γεγονός ότι ο κάθε ένας από εμάς τη βιώνει διαφορετικά. Ένα βιβλίο που μας μιλάει για τη δυσκολία του να ζεις απλά μέσα στους τρελούς ρυθμούς της σύγχρονης ζωής και πως να αποφεύγεις τις παγίδες που σου στήνει. Πως είναι όμορφα να ζυμώνεις το δικό σου ψωμί ή να φτιάχνεις πράγματα με τα χέρια σου. Πως είναι όμορφα να μη δουλεύεις τα Σαββατοκύριακα ή 12 ώρες την ημέρα αλλά να μπορείς να χαίρεσαι βλέποντας ένα σύννεφο ή με ένα πουλί που στάθηκε στο πιο ψηλό δένδρο ώστε να ακουστεί όσο γίνεται πιο μακρυά το κελάιδισμά του. Πως αξίζει να προσπαθείς να ζεις πιο απλά ακόμη και μέσα σε μία πόλη -όπως η Αθήνα θα τολπούσα να συμπληρώσω-.
Στη συνέχεια ήρθε και η ανάγνωση blogs σχετικών με την εθελοντική απλότητα και η σκέψη ότι δεν είμαι μόνος σε αυτό το ταξίδι, ήρθε ένας κάδος κομποστοποίησης, η μετακόμιση σε μια περιοχή με περισσότερο πράσινο και ησυχία (αλλά πολύ πιο ακριβό ενοίκιο), τα παιδιά, το σχολείο μας, οι φίλοι μας. Σιγά σιγά κάθε ένα πράγμα ήρθε όποτε ήταν να έρθει, χωρίς βιασύνες και «πρέπει», χωρίς κανόνες. Βάζοντας ένα στόχο κάθε φορά και κατακτώντας τον με δυσκολία. Το ταξίδι αυτό προς την απλότητα ήδη διαρκεί για εμένα τρία χρόνια και απ' ότι φαίνεται θα κρατήσει για πολύ περισσότερα τόσο για εμένα όσο και την οικογένειά μου.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου