Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Χειροποίητα ρουχαλάκια

Μετά την επιτυχία των παιχνιδιών, μου δημιουργήθηκε μια τρομερή επιθυμία να αγοράσω κανονικό ύφασμα και να ράψω απλά παιδικά ροχαλάκια. Βρήκα κάτι χοντρά καρώ μάλλινα υφάσματα και ένα τρομερό κόκκινο λεπτό κοτλέ έπιασα αμέσως δουλειά. Επειδή δεν μπορούσα να περιμένω να βρω πατρόν, με την βοήθεια του φοβερού ίντερνετ, κατάφερα να βρώ όλα όσα χρειαζόμουν. Θεωρητικά τουλάχιστον. Έτσι βρήκα τα σχέδια που μου άρεσαν,διάλεξα το συνδυασμό των υφασμάτων, σχεδίασα τα πατρόν μόνη μου (πράγμα που μου δημιούργησε πολλές δυσκολίες και με οδήγησε σε πολλές επιδιορθώσεις),τα έκοψα, τα έραψα και παραπαπάμ:



Έτοιμα τα ρουχαλάκια! Ρουχαλάκια τοσοδούλικα, τρελούτσικα, καρυκωμένα με μαμαδίστικη αγάπη και στοργή.

Για μικρούς βασιλιάδες και βασίλισσες....

Τα πιτσιρίκια μου έχουν αρχίσει να παίζουν αρκετή ώρα μαζί χωρίς να απαιτείται συνεχή επιτήρηση, εκτός από (κάποιες συχνές ακόμα) περιπτώσεις έκτατης ανάγκης. Και παρατηρώ ότι η μικρή προτιμάει τα παιχνίδια ρόλων και ο μικρότερος ακολουθεί συνήθως "επιτυχώς" τις οδηγίες της. Έτσι είπα να ζωντανέψω τα παιχνίδια τους με υφασμάτινες κορώνες για βασιλιά και βασίλισσα.



Πραγματικά και οι δυο τις φοράνε για πολλές ώρες στο παιχνίδι τους και της κρύβουν μόνοι τους σε μια κρυψώνα μέχρι την επόμενη φορά.



Οι κορώνες είναι από τσόχα, έχουν λαστιχάκι για να αντέχουν και να προσαρμόζονται στον χρόνο και διακοσμήθηκαν με ότι επέλεξαν τα παιδιά. Μια "λούδα" (πεταλούδα) για τον βασιλιά και διαμάντια και λουλούδια για την βασίλισσα.

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Μολυβοθήκη από τσόχα


Ο "Μηλίτσας" είναι η τσόχινη μολυβοθήκη της μικρής και το πρώτο έργο της μαμάς με την καινούρια της ραπτομηχανή. Η ιδέα και η έμπνευση είναι από το βιβλίο "the creative family" της Amanda Blake Soule. , τα χρώματα και η υπόλοιπη διακόσμηση δικά μας. Την υποδέχτηκαν με μεγάλο ενθουσιασμό και τα δυο πιτσιρίκια, καθώς καθημερινά την διπλώνουν και την ξεδιπλώνουν μόνα τους, αδειάζοντας φυσικά τα μολύβια παντού.



Έχει θήκες για 15 ξυλομπογιές, μολύβια ή μαρκαδόρους, μεταφέρεται εύκολα και πάνω από όλα είναι πολύ απλή στο κόψιμο και το ράψιμο.

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Μια νέα συντροφιά


Πρίν λίγες μέρες ήρθε στο σπίτι η καινούρια μου ραπτομηχανή Janome (δώρο της μαμάς μου). Απλή και πιο σύγχρονη σε σχέση με την χειροκίνητη Singer που χρησιμοποιούσα μέχρι τώρα. Βρήκε αμέσως τη θέση της στο χώρο της εισόδου μπροστά από το παράθυρο. Με αυτόν τον τρόπο μπορώ κάθε φορά που σηκώνω το κεφάλι μου από την βελόνα, να ρίχνω το βλέμμα μου έξω μακριά και να αντικρύζω το υγρό πλακόστρωτο δρομάκι με τα φθινοπωρινά χρώματα των δέντρων και το λευκό καμπαναριό της εκκλησίας.
Ξεκίνησα να την μαθαίνω φτιάχνοντας τσόχινα παιχνιδάκια. Το πρώτο μου έργο ήταν μια μολυβοθήκη για την μικρή και ένας τετράγωνος μαλακός κύβος για τον μικρό. Στη συνέχεια έραψα κορώνες για παιχνίδια με βασιλιά και βασίλισσα και ακολούθησαν ένα παιδικό παντελονάκι και μια φούστα με μπλουζάκι.
Το πιο σημαντικό είναι ότι διασκεδάζω τρομερά όλη τη διαδικασία του ραψίματος, και περιμένω πώς και πώς τη στιγμή να καθίσω με ένα ζεστό τσάι μπροστά στην μηχανούλα και τσούκου τσούκου να σκαρώσω χειροποίητα αντικείμενα με πολλές ατέλειες μα τόσο πραγματικά, προσωπικά και μοναδικά. Δυστυχώς, ακόμα δεν έχω τον απαραίτητο χρόνο για να ασχοληθώ όσο θα ήθελα, αλλά νιώθω ότι έχω ανακαλύψει μια ενασχόληση που θα με συντροφεύει για πολλούς χειμώνες από εδώ και πέρα.

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

Τραπέζι εποχών



Το τραπέζι των εποχών αποτελεί ένα πολύ ζωντανό μέρος του σπιτιού μας, καθώς ανανεώνεται διαρκώς και ζει μαζί μας. Φιλοξενεί ζωάκια, φύλλα, καρπούς, ξύλα και ότι άλλο σκεφτεί κάποιος από εμάς ότι ταιριάζει με την κάθε εποχή. Στην παιδαγωγική Waldorf το τραπέζι των εποχών παίζει πρωταρχικό ρόλο στην βιωματική εμπειρία των εποχών και του ρυθμού της φύσης.
Το καλοκαίρι το τραπέζι μας γέμισε με άμμο, κοχύλια και βότσαλα, καραβάκια και τριαντάφυλλα. Το φθινόπωρο φιλοξένησε μια κολοκύθα φαναράκι, τον μεγαλύτερο ηλιοτρόπιο, πολύχρωμα φύλλα από τα δέντρα, μούρα και ρόδια. Σιγά σιγά άρχισαν να εμφανίζονται και τα πρώτα χριστουγεννιάτικα στολίδια, όπως ένας μικρός Άι-Βασίλης που έπιασε βιαστικά το πόστο του.
Φυσικά το τραπέζι μας έχει και κάποιους μόνιμους κατοίκους που δεν αλλάζουν με τις εποχές, όπως ο πράσινος νάνος μας και μερικά αγαπημένα ζωάκια.